Ο Θάνατος του Εξαρτημένου

Πολλές φορές όταν δουλεύουμε θεραπευτικά το θάνατο ενός τοξικομανούς αυτό που λέω στους θεραπευόμενους είναι ότι για να τιμήσετε αυτόν τον θάνατο και για να μην πάει χαμένος είναι μείνετε καθαροί, μπείτε στο ταξίδι της ανάρρωσης και προχωρήστε μπροστά και χωρίς καμμιά υποτροπή. Εδώ και 25 χρόνια βιώνω τον θάνατο εξαρτημένων ατόμων. Ατόμων που μου είναι γνωστά, ήξερα τον χαρακτήρα τους, το προφίλ της εξάρτησης που είχαν και το οικογενειακό τους πλαίσιο.

Τα γενικά χαρακτηριστικά που είχε αυτή η ομάδα ατόμων είναι ότι είχαν ένα θεόρατο Εγώ που δεν  σκέφτηκαν καθόλου να παραιτηθούν από αυτό, είχαν ένα πολύ δυνατό μηχανισμό Άρνησης και πολύ δυνατή σκέψη εκλογίκευσης. Το Διανοητικό  υπόβαθρο  σε κάποιους άγγιζε την ευφυία, που όμως δεν τους επέτρεπε να έρθουν σε συναισθηματική επαφή με συναισθήματα που ακολουθούσαν τις εκάστοτε συνέπειες από την καταναγκαστική χρήση.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό ήταν ότι σαν  παιδιά είχαν δεχτεί υπερβολική φροντίδα και απολάμβαναν την υπερβολική αδυναμία των γονιών τους με αποτέλεσμα να γίνουν νωθροί, μαλθακοί και ενήλικες  χωρίς οριοθέτηση, απαιτητικοί, χωρίς δεξιότητες αναπτυξιακής ικανότητας με αποτέλεσμα να είναι φοβισμένοι και απόλυτα εγωκεντρικοί.

Δεν κάνουν σχέσεις, απομυζούν το οτιδήποτε και από οπουδήποτε , γκρινιάζουν και σαν τρίχρονα κάνουν μόνιμα «φασαρία». Είναι μόνιμα θυμωμένοι, αυτοδικαιολογούνται μονίμως, στην αρχή γοητεύουν, αλλά γρήγορα απογοητεύουν τους άλλους και τελικά μένουν στο περιθώριο και απομονώνονται. Έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και ένα τεράστιο Εγώ, μιλάμε για μία πολύ δυνατή ενδοψυχική σύγκρουση. Το μόνο βασίλειο που αναγνωρίζουν είναι η οικογένειά τους   την οποία διαφεντεύουν ή όποιο άλλο βασίλειο μπορούν να στήσουν σε ένα φίλο, σε μία σύντροφο ή ένα επαγγελματικό πλαίσιο που θα καταφέρουν να κρύψουν αυτή την ψυχοπαθολογική στάση ζωής.(για αυτούς χρειάζονται τα πλαίσια συμβουλευτικής).

Πολλοί εξ αυτών κατάφεραν να μείνουν καθαροί ακόμα και για κάποια χρόνια, αλλά επειδή αυτή η αδυναμία ανάπτυξης δεξιοτήτων είναι πολύ ισχυρή και η ζωή πολύ απαιτητική, υποτροπίασαν και η πορεία προς τον θάνατο ήταν αναπόφευκτη.

Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι ο βιολογικός θάνατος έπεται του πνευματικού  που είναι πολύ άσχημος, και ότι υπάρχει μία πρόνοια για την συγκεκριμένη ομάδα που ο θάνατος έρχεται ανακουφιστικά να τους σώσει από μία μόνιμη κόλαση επί της γης. Γιατί αυτή η ομάδα βιώνει το απόλυτο αδιέξοδο και δυστυχώς δεν έχει και δεν θα έχει το πλαίσιο αυτό που πρώτα από όλα δεν άντεξε την σύγκρουση ώστε να βοηθούσε τον εξαρτημένο να αλλάξει και αρνείται να το κάνει και στη συνέχεια παρά τις οδηγίες των συμβούλων απεξάρτησης, εντέλει των διεπιστημονικών ομάδων που ασχολούνται με τις εξαρτήσεις.

Δυστυχώς αυτοί οι εξαρτημένοι δεν είχαν κανένα εχέγγυο για να ζήσουν, ήταν «ανάπηροι».

Ο νευρωτικός φόβος των γονέων να έρθουν τα παιδιά τους σε επαφή με τα δύσκολα, δυστυχώς τα αφήνει απροστάτευτα την ώρα των δυσκολιών, γιατί δεν έχουν μάθει  να αντιμετωπίζουν τα δύσκολα. Φαντάζομαι πόσο δύσκολο είναι να κατανοηθεί, γιατί καμία οικογένεια δεν πιστεύει στην εξέλιξη της εξάρτησης ότι και σε αυτούς μπορεί να τους κτυπήσει την πόρτα ο θάνατος καθώς την ίδια Άρνηση την έχει και ο εξαρτημένος  βέβαια και ότι το κάστρο του είναι απόρθητο.

Θα πρέπει να κατανοηθεί ότι ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες των δομών, ότι χρειάζονται δουλειά και τα πλαίσια των εξαρτημένων ( γονείς , σύζυγοι κλπ) και το σημαντικότερο ότι ήρθε η ώρα να αφήσουν πρώτοι το Εγώ τους ώστε να μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά στο βαθμό που τους αναλογεί.