Η Ψυχοεκπαίδευση της Οικογένειας και τα Εμπόδια για την Απεξάρτηση

Άς κάνουμε μία υπόθεση εργασίας : 

Οικογένεια προσέρχεται σε μία δομή απεξάρτησης για το 50 ετών εξαρτημένο μέλος της για πολλοστή φορά τα τελευταία 25 με 30 χρόνια. Αναφέρει ότι υποφέρει από σοβαρή Διαταραχή Χρήσης Ουσιών (ΔΧΟ) με σοβαρές συνέπειες στον οργανισμό του (ηπαττίδα , κατεστραμένο φλεβικό δίκτυο και τοξική ψύχωση με συνοδή φαρμακευτική αγωγή). Ολα αυτά τα χρόνια οι γονείς συνοδεύουν αυτόν τον άνθρωπο σε όποια δομή υπάρχει στην Ελλάδα και το εξωτερικό (μονάδες απεξάρτησης) καθώς και ψυχιατρικές μονάδες χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα νηφαλιότητας.

Ο εξαρτημένος έχει αφήσει πίσω του πολλά χρόνια το μεγαλωμά του , την ανάπτυξη δεξιοτήτων και την οποιαδήποτε ένταξη στον κοινωνικό ιστό. Σε επαγγελματικό , συντροφικό και κοινωνικό επίπεδο το έλειμμα είναι τεράστιο. Η οικογένεια τον συντηρεί σε όλα τα επίπεδα από την 0 ηλικία ως και τα 50 του σαν να μην έχει περάσει τα 5 έτη.  Η μητέρα από την ώρα που έχει γεννήσει αυτό το παιδί το μεγαλώνει με έντονο νευρωτικό φόβο άνευ αιτίας και νευρωτική υπερπροστασία ώστε να είναι ο πρωταγωνιστής της ζωής της και βέβαια παίρνοντας και τον όποιο ρόλο είχε ο πατέρας στην οικογένεια αλλά και απέναντι στη συζυγία δηλαδή ουσιαστικά ματαιομένος και εξαφανισμένος , ο οποίος όμως σύζυγος και πατέρας δεν έχει κάνει τίποτα για αυτό παίζοντας  τον ρόλο του κομπάρσου. Η σύγχυση στην οποία έχει εκτεθεί ο εξαρτημένος από μικρό παιδί τον έχει κάνει χειριστικό , απαιτητικό και εξουσιαστικό. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στους γονείς είτε είναι έντονες με δυνατούς καβγάδες η εκκωφαντικά σιωπηλές. Η απόσυρση είναι αναπόφευκτη. Το γονεικό κενό είναι μεγάλο ,το παιδί το αντιλαμβάνεται και παίρνει την εξουσία εφόσον του έχει παραδοθεί.

Η παθολογία στην οικογένεια έχει εγκαθιδρυθεί χρόνια τώρα , αλλά το θέμα είναι ποιός θα πάρει την ευθύνη για αυτό ;

Ο εξαρτημένος μέχρι στιγμή ταυτοποιείται σαν αυτόν που έχει το πρόβλημα αλλά όπως βλέπουμε η υπόλοιπη οικογένεια δεν έχει αναγνωρίσει κανένα κομμάτι της παθολογίας της . Ο εξαρτημένος κάνει χρήση , η μητέρα κάνει χρήση το παιδί της (το πίνει) και ο πατέρας έχει αποσυρθεί με ότι συνεπάγεται αυτό.

Όλα αυτά τα χρόνια που ο εξαρτημένος μπαινοβγαίνει σε δομές οι γονείς του έχουν την προσδοκία ότι η δομή η κάποιος θεραπευτής να γίνει ο γονέας που δεν είναι αυτοί ,αλλά αν οι ίδιοι ασχετα με το τι θα κάνει το παιδί τους δεν αναγνωρίσουν το δικό τους πρόβλημα και δεν ψυχοεκπαιδευτούν ώστε να γίνουν επιτέλους ουσιαστικά οι γονείς του τότε οποιαδήποτε θετική έκβαση θα παραμείνει στο επίπεδο φρούδων προσδοκιών. Εδώ να σημειώσουμε ότι σε αυτό το σημείο για τον εξαρτημένο είναι ένα γόνιμο έδαφος για διαπαιδαγώγηση διότι η πραγματικότητα του δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική του ηλικία. Άν το καταλάβουν αυτό οι γονείς υπάρχει ελπίδα για ένα πιο σύντομο δρόμο προς τη θεραπεία.

Οι συμπεριφόρές των μελών της οικογένειας καθορίζονται από Ναρκισσισμό , Εγωισμό , Άρνηση ,Χειρισμό , Εκλογίκευση ,Φυγοπονία , Θυμό , Οργή , Απελπισία , Απομόνωση και βέβαια με μεγάλες δόσεις Εκλογίκευσης από όλες τις πλευρές. 

Σε αυτήν την υπόθεση εργασίας το άρθρο έχει σκοπό να αναδείξει κάποιους παράγοντες που παίζουν μεγάλο ρόλο και είναι ουσιαστικά εμπόδια στην θετική εξέλιξη για την θεραπεία ενός εξαρτημένου ατόμου( επίσης εξαρτημένων από τον τζόγο , του αλκοόλ, της βουλημίας καθώς και άλλων εξαρτήσεων) που ουσιαστικά αυτό το μοτίβο της οικογένειας δεν του επιτρέπει να πιάσει πάτο (κίνητρο) έτσι ώστε να έρθει σε επαφή με τις συνέπειες της χρήσης που κάνει έτσι ώστε να φτάσει σε ένα επίπεδο αφύπνισης ώστε να πάρει την ευθύνη να ζητήσει ο  ίδιος βοήθεια .

Χρόνια τώρα μελετώντας αυτό το μοτίβο της οικογένειας  μπορούμε να πούμε ότι οι διάφορες μορφές εξαρτήσεων που εγκαθιδρύονται ορίζουν την παθολογία της εξάρτησης σαν παθολογία της οικογένειας η οποία οικογένεια θα είναι καλό να εμπλακεί στην θεραπεία όσο περισσότερο μπορεί.